Hvers virði er fráfesting í þjónustu við fíknisjúka?

Mikil umræða hefur verð í samfélaginu um fíknisjúka og hversu brotið kerfið er í kringum þann alvarlega sjúkdóm. Sumum finnst kerfið vera mannskemmandi á meðan aðrir segja að sjúkdómurinn sé sjálfskapaður og fjármagi því betur varið til annarra innviða í samfélaginu.

Ég fór að velta fyrir mér hvort við gætum litið á málið frá annarri og harðari hlið. Þ.e.a.s. arðsemisreiknað verðmæti þjónustunnar og hversu mikið hún skilar til samfélagsins. Til að gera það þarf að gefa sér forsendur um fjölda og kosnað. Ég leifi mér að áætla nokkuð margar tölur í þessu reikningsdæmi og aðrar hef ég fundið með leit á netinu. Þeir sem hafa allan aðgang að tölunum geta reiknað betur út. En ég geri ráð fyrir að ég sé nógu nálægt raunverulegum tölum til að hægt sé að sjá stærðirnar sem um ræðir. Ég ákvað því að reikna hvað biðlistinn eftir plássi í fíknimeðferð kostar og hvaða arðsemi yrði af því að fjárfesta í að eyða honum.

Bara á þessu ári hafa verið 56 dauðsföll vegna ofskömtunar. Til viðbótar eru slysin, sjálfsvígin og dauðsföll vegna annarra lífstílssjúkdóma sem eru afleiðing fíknar. Ég held við getum auðveldlega áætlað að með því öllu séu dauðsföllin að lágmarki 100 með öllu töldu af fólki semer að bíða eftir meðferð, en eru líklega mun fleiri.

Á hverjum tíma eru um 800 manns á biðlista eftir meðferð. Sumir komast fljótlega að enda með litla fíknisögu en flestir eru að koma í enn eina endurkomuna, því það tekur að meðaltali 5 meðferðir að ná árangri í baráttunni við sjúkdóminn. Biðin fyrir slíkt fólk er frá 6 til 15 mánuðum. Biðtími þar sem fólkið missir heilsuna, aðstandendur missa heilsuna, fólk missir eignir sínar og fólk verður óvinnufært. Ef við áætlum að í kringum þessa 800 einstaklinga séu 4 hjá hverjum sem eru meðvirkir og í miklum vanlíðan vegna sjúklingsins og þar af leiðandi í stöðugu áfalli þá eru það 3200 manns að meðaltali á hverjum tíma. Þar af eru hugsanlega 1000 óvinnufærir vegna álagsins en allir aðrir taka fleiri veikindadaga en meðaltal veikindadaga er, sem við gætum áætlað 1 aukalega á mánuði. Það gera 3200 veikindadagar á mánuði eða 38.400 á ári.

Ef við áætlum að um helmingur þeirra sem eru á biðlista brjóti af sér, þá eru það 400 manns. Af þeim eru 200 sem stela smávægilegum upphæðum hér og þar og 200 sem eru í innbrotum og örðum glæpum. Við skulum setja kr. 5000 á dag í meðaltal á þá sem eru í minni brotum og 20.000 á dag á þá sem eru í stærri brotum. 100 beita ofbeldi að minnsta kosti 2 skipti á biðtímanum. Ef við setjum meðal biðtíma á ofbeldisgerendur 6 mánuði þá eru það 200 brot sem gerir rúmlega 1 brot á dag. Við getum gert ráð fyrir að 20 manns á biðlistanum eða 40 á ári þurfi að stitja í fangelsi í að meðaltali 30 daga vegna brota framin á biðtímanum. Hver og einn heimsækir bráðamóttökuna að meðaltali 2 skipti á biðtímanum samtals 1600 heimsóknir. Gerum ráð fyrir að 1/2 ofbeldisbrotana leiði til útkalls hjá lögreglu, þá eru það 182 útköll og til viðbótar stærri auðgunarbrot þeirra 200 sem bróta alvarlega af sér sú 1 á mánuði á hvern þá bætast 80 útköll við. Getum ráð fyrir að 10% heimsókna á bráðamóttöku hafi undanfara útkalls á sjúkrabifreið þá eu það 160 útköll og svo fylgir lögregla hverjum sjúkrabíl líka sem bætist við. Gera má ráð fyrir að 50% þeirra sem nýta gistiskýli borgarinnar séu á biðlistanum. 200 manns á biðslistanum eru á einhverskonar bótum frá ríki og/eða sveitarfélagi á meðan biðin er. Hér geri ég ráð fyrir engum kostnaði af helmingi biðlistans, sem ætti samt að vera talsverður.

 

100 jarðafarir

38.000 veikindagar

1000 óvinnufærir einstaklingar

Smáþjófnaður 365 milljónir á ári

Stærri glæpir 1.460 milljónir á ári

Alvarleg ofbeldisbrot 365

Heimsóknir á bráðamóttöku 1600

Fangelsisnætur 1.200

Útköll lögreglu 422

Útköll sjúkrabifreiða 160

Gistinætur gistiskýlið 10.950

Bætur á biðtíma 200 manns

 

Í þessum útreikningum er líf ekki metið til fjár og ekki heldur tilfinningatjón þeirra þolenda sem verða fyrir innbrotum, kynferðisbrotum eða líkamstjónum. Einungis peningaleg verðmæti.

 

Hver jarðaför kostar að meðaltali kr. 800.000 fyrir utan erfidrykkju og legstein

Einn veikindadagur kostar samfélagið kr. 37.500 miðað við núverandi meðallaun.

Óvinnufær einstaklingur kostar samfélagið 7,8 milljónir á ári

Fjárhagslegt tjón af alvarlegum ofbeldisbrotum (sjúkrahúskostnaður, endurhæfing, vinnumissir, örorkubætur, tryggingabætur); lágmark 5 milljónir að meðaltali.

Hver heimsókn á bráðamóttöku kostar samfélagið að meðaltali 130.000

1 nótt í fangelsi kr. 50.000. Hvert útkall lögreglu kostar kr. 105.000 og hvert útkall sjúkrabifreiðar kostar kr. 97.000. Kostnaður við heimilislausa hjá borginni kr. 1,8 milljarður margfaldað með 50% samtals 900 milljónir. Bætur á mánuði lágmark 350.000 samtals 4,2 milljónir á ári á hvern einstakling.

 

Þá höfum við einfalt reikningsdæmi:

Jarðafarir                     80 milljónir

Veikindadagar             1.425 milljónir

Óvinnufærir                7.800 milljónir

Smáþjófnaður             365 milljónir

Stærri glæpir               1.460 milljónir

Alvarleg ofbeldisbrot  1.825 milljónir

Bráðamóttaka             208 milljónir

Fangelsiskostnður       60 milljónir

Útköll lögreglu            44 milljónir

Útköll sjúkrabifreiða   16 milljónir

Bætur sjúkra               840 milljónir

Kostn heimilislausra    900 milljónir   

 

Kostnaður samfélagsins á ári af biðslistanum er því kr. 15,1 milljarðar einungis af þeim sem eru að bíða eftir hjálp við sínum sjúkdómi.

 

Til að eyða þessum biðslista þarf aðeins að fjárfesta fyrir ca 1 milljarð á ári. Ég myndi því segja að þó að við tökum alla mannlega harmleiki í burtu og setjum allar tilfinningar ofan í skúffu. Hugsum ekkert um börnin sem alast upp í óöryggi því foreldrar þeirra fá ekki þjónustu við sjúkdómnum sínum. Hugsum ekki um alla syrgjandi foreldrana. Ef við metum ekki til fjár alla vinnuna og kostnaðinn við fólkið sem þjáist úti á biðlistanum þarf að leggja til við að komast aftur inn í samfélagið. Einnig þó að við tökum ekki til allan kostnaðinn í samfélaginu af því að hafa fulla bráðamóttöku þar sem fólk sem ekki er með fíknisjúkdóm þarf að bíða vegna álags fólks á biðlistanum, sjúkrabifreiðar sem geta ekki farið í önnur útköll þegar þau eru uppteknin og lögregla sem gæti verið að sinna öðru en afleiðingum fólks á biðlistanum. Við tökum ekki heldur til allra sálfræðingana og geðlæknana sem ekki geta sinnt öðrum á meðan á sama tíma og vonlaust er að fá tíma fyrir þá sem ekki eru fíknisjúkir. Þá samt sem áður sjáum við eingöngu með því að skoða tölurnar að með því að fjárfesta í heilbryggðisþjónustu fyrir fíknisjúka og eyða biðlistanum er bara ansi góður bissnes.

 

Ég myndi allan daginn í mínum rekstri fjárfesta fyrir 1 milljarð á hvað vöxtum sem er ef arðsemin af því væri 15 föld árlega.

 

 

Hvers virði er fráfesting í þjónustu við fíknisjúka?

Mikil umræða hefur verið í samfélaginu um fíknisjúka og hversu brotið kerfið er í kringum þann alvarlega sjúkdóm. Sumum finnst kerfið vera mannskemmandi á meðan aðrir segja að sjúkdómurinn sé sjálfskapaður og fjármagni því betur varið til annarra innviða í samfélaginu.

Ég fór að velta fyrir mér hvort við gætum litið á málið frá annarri og harðari hlið. Það er að segja með því að arðsemisreikna verðmæti þjónustunnar og hversu miklu hún skilar til samfélagsins. Til að gera það þarf að gefa sér forsendur um fjölda og kostnað. Ég leyfi mér að áætla nokkuð margar tölur í þessu reikningsdæmi og aðrar hef ég fundið með leit á netinu. Þeir sem hafa allan aðgang að tölunum geta reiknað betur út. En ég geri ráð fyrir að ég sé nógu nálægt raunverulegum tölum til að hægt sé að sjá stærðirnar sem um ræðir. Ég ákvað því að reikna hvað biðlistinn eftir plássi í fíknimeðferð kostar og hvaða arðsemi yrði af því að fjárfesta í að eyða honum.

Bara á þessu ári hafa orðið 56 dauðsföll vegna ofskömmtunar. Til viðbótar eru slysin, sjálfsvígin og dauðsföll vegna annarra lífstílssjúkdóma sem eru afleiðing fíknar. Ég held við getum áætlað að með því öllu séu dauðsföllin að lágmarki 100 með öllu töldu af fólki sem er að bíða eftir meðferð, en eru líklega mun fleiri.

Á hverjum tíma eru um 800 manns á biðlista eftir meðferð. Sumir komast fljótlega að enda með litla fíknisögu en flestir eru að koma í enn eina endurkomuna, því það tekur að meðaltali fimm meðferðir að ná árangri í baráttunni við sjúkdóminn. Biðin fyrir þessa aðila er milli 6 til 15 mánuðir. Biðtími þar sem fólkið missir heilsuna, aðstandendur missa heilsuna, fólk missir eignir sínar og fólk verður óvinnufært.

Ef við áætlum að í kringum þessa 800 einstaklinga séu fjórir hjá hverjum sem eru meðvirkir og í mikilli vanlíðan vegna sjúklingsins og þar af leiðandi í stöðugu áfalli þá eru það 3200 manns að meðaltali á hverjum tíma. Þar af eru hugsanlega 1000 óvinnufærir vegna álagsins. Einnig er þekkt er að fólk í stöðu aðstandenda er oftar veikt en almennt meðaltal veikindadaga er. Hægt væri að áætla það einn veikindadag aukalega á mánuði. Það gera þá 3200 veikindadagar á mánuði eða 38.400 á ári.

Ef við áætlum að um helmingur þeirra sem eru á biðlista brjóti af sér, þá eru það 400 manns. Af þeim eru 200 sem stela smávægilegum upphæðum hér og þar og 200 sem eru í innbrotum og öðrum glæpum. Við skulum setja 5000 kr. á dag í meðaltal á þá sem eru í minni brotum og 20.000 á dag á þá sem eru í stærri brotum. 100 beita ofbeldi í að minnsta kosti tvisvar á biðtímanum. Ef við setjum sex mánuði sem meðalbiðtíma á hvern geranda í slíkum ofbeldismálum þá verða það 200 brot sem gerir rúmlega eitt brot á dag. Við getum gert ráð fyrir að 20 manns á biðlistanum eða 40 á ári þurfi að sitja í fangelsi í að meðaltali 30 daga vegna brota sem framin eru á biðtímanum. Hver og einn kemur á bráðamóttökuna að meðaltali tvisvar á biðtímanum, sem má reikna í 1600 heimsóknir. Mögulega leiðir helmingur ofbeldisbrotanna til útkalls lögreglu. Það eru 182 útköll. Bætum svo við útköllum vegna þeirra 200 sem brjóta alvarlega af sér og áætlum þau 1 á mánuði á hvern, þá bætast 80 útköll við. Gerum ráð fyrir að vegna 10% heimsókna á bráðamóttöku hafi verið kölluð til sjúkrabifreið, það eru 160 útköll, og svo fylgir líka lögregla hverjum sjúkrabíl sem bæta má við þá tölu. Gera má ráð fyrir að 50% þeirra sem nýta gistiskýli borgarinnar séu á biðlistanum. 200 manns á biðlistanum eru á einhvers konar bótum frá ríki og/eða sveitarfélagi á meðan biðin varir. Hér geri ég ekki ráð fyrir neinum kostnaði af helmingi biðlistans, sem ætti samt að vera talsverður. 

100 jarðarfarir

38.000 veikindadagar

1000 óvinnufærir einstaklingar

Smáþjófnaður 365 milljónir á ári

Stærri glæpir 1.460 milljónir á ári

Alvarleg ofbeldisbrot 365

Heimsóknir á bráðamóttöku 1600

Fangelsisnætur 1.200

Útköll lögreglu 422

Útköll sjúkrabifreiða 160

Gistinætur í gistiskýli 10.950

Bætur á biðtíma 200 manns

Í þessum útreikningum er líf ekki metið til fjár, ekki heldur tilfinningatjón þeirra þolenda sem verða fyrir innbrotum, kynferðisbrotum eða líkamstjóni. Einungis peningaleg verðmæti. Hver jarðarför kostar að meðaltali 800.000 kr. fyrir utan erfidrykkju og legstein. Einn veikindadagur kostar samfélagið 37.500 kr. miðað við núverandi meðallaun. Óvinnufær einstaklingur kostar samfélagið 7,8 milljónir króna á ári Fjárhagslegt tjón af alvarlegum ofbeldisbrotum (sjúkrahúskostnaður, endurhæfing, vinnumissir, örorkubætur, tryggingabætur) mætti reikna að lágmarki á fimm milljónir króna að meðaltali. Hver heimsókn á bráðamóttöku kostar samfélagið að meðaltali 130.000 kr. Ein nótt í fangelsi 50.000 kr. Hvert útkall lögreglu kostar 105.000 kr. og hvert útkall sjúkrabifreiðar 97.000 kr. Kostnaður við heimilislausa hjá borginni á 1,8 milljarð króna margfaldað með 50% eða samtals 900 milljónir króna. Bætur á mánuði lágmark 350.000 kr. eða samtals 4,2 milljónir króna á ári á hvern einstakling.

Þá höfum við einfalt reikningsdæmi:

Jarðarfarir                 80 milljónir

Veikindadagar            1.425 milljónir

Óvinnufærir              7.800 milljónir

Smáþjófnaður              365 milljónir

Stærri glæpir            1.460 milljónir

Alvarleg ofbeldisbrot    1.825 milljónir

Bráðamóttaka               208 milljónir

Fangelsiskostnður           60 milljónir

Útköll lögreglu             44 milljónir

Útköll sjúkrabifreiða       16 milljónir

Sjúkrabætur                840 milljónir

Kostnaður heimilislausra   900 milljónir    

 

Fjárhagslegur kostnaður samfélagsins á ári af biðlistanum er því 15 milljarðar króna einungis af þeim sem eru að bíða eftir hjálp við sínum sjúkdómi.

Til að eyða þessum biðlista þarf aðeins að fjárfesta fyrir u.þ.b. einn milljarð króna á ári. Og það án þess að taka með í reikninginn alla mannlegu harmleikina, allar erfiðu tilfinningarnar. Án þess að taka með þann kostnað sem verður vegna allra barnanna sem alast upp í óöryggi á meðan foreldrar þeirra fá ekki þjónustu við sjúkdómi sínum. Sömuleiðis án þess að taka tillit til allra syrgjandi foreldranna eða yfirleitt meta til fjár alla vinnuna og kostnaðinn við fólkið sem þjáist úti á biðlistanum. Einnig án þess að tiltaka allan þann kostnað sem fellur til í samfélaginu af því að hafa fulla bráðamóttöku sem aftur verður til þess að fólkið sem er EKKI með fíknisjúkdóm þarf að bíða enn lengur þar. Ekki heldur kostnað vegna sjúkrabifreiða sem geta ekki sinnt öðrum útköllum af því þeir eru uppteknir eða vegna lögreglu sem gæti verið að sinna öðru en afleiðingum af hegðun fólks á biðlistanum.

Þá samt sem áður sjáum við, eingöngu með því að skoða tölurnar, að með því að fjárfesta í heilbrigðisþjónustu fyrir fíknisjúka og eyða biðlistanum þá er það bara ansi góður bisness.

 Ég myndi allan daginn í mínum rekstri fjárfesta fyrir 1 milljarð á hvaða vöxtum sem er ef arðsemin af því væri tólf- til þrettánföld árlega.

 

 

Af hverju endaði Þórður Snær með því að slaufa sjálfum sér.

Mál Þórðar Snæs fór hátt í síðustu viku sem endaði með því að hann fann sig knúinn til að gefa frá sér yfirlýsingu þess efnis að hann myndi ekki taka þingsæti yrði hann kosinn.

Þetta er allt hið furðulegasta mál og hef ég enga skoðun á því hvort hann átti eða átti ekki að gefa frá sér yfirlýsingu sem þessa. En mér þykir áhugavert að skoða svona mál út frá almannatengslavinklinum og af hverju allt að 20 ára gömul skrif af lélegu gríni enduðu svona. Ég tek það fram að ég þekki Þórð ekki neitt og hef enga skoðun á honum fyrir utan það sem komið hefur fram í fjölmiðlum. 

Margir eru nú þegar á Alþingi sem hafa sagt ekki síður slæma hluti opinberlega og ekki er þeim er ekki núið því um nasir í kosningabaráttunni. Ég heyrði á Sprengisandi og á fleiri stöðum að þetta væri eitthvað vinstra/hægra dæmi. Vinstra fólk refsar hvert öðru mun harðar en hægra fólk. Einnig að skrímsladeild Sjálfstæðisflokksins væri orðin mjög fær í að etja vinstra fólki saman. 

En þegar maður skoðar málið ofan í kjölinn þá virðist þetta vera marglaga.

 

1. Þessi gömlu skrif voru skrifuð undir dulnefni og hafði Þórður áður neitað fyrir skrifin.
2. Skrifin eru mjög gildishlaðin um konur.
3. Þórður hefur farið mikinn í að dæma aðra, líka fyrir hegðun sem átti sér stað fyrir löngu síðan.
4. Þórður er í framboði fyrir flokk sem hefur verið í fararbroddi hvað varðar fordæmingu slíkrar hegðunar.
5. Þórður baðst afsökunar en bætti við að hann hefði verið ungur og vitlaus þegar þetta var skrifað ásamt því að segjast hafa verið yngri en hann var.

Það er því þetta tvöfalda siðgæði sem veldur honum mestu vandræðum. Þar hefði þurft að vinna framfyrir sig og klára málin áður en upp um hann komst fyrir framan áhorfendur Spursmála.

Allir sem fara í stjórnmál eiga að vita að beinagrindurnar þeirra munu koma fram. Því er mikilvægt að leggja þær sjálfur á borð áður en aðrir gera það. Í þessu tilfelli hefði það verið nauðsynlegt fyrir Þórð að klára það um leið og hann ákvað að gefa kost á sér. Of mikið var til á netinu og of margir vissu að hann var Þýska stálið til að það kæmi ekki á dagskrá í kosningabaráttu. 

Samfélagið fyrirgefur og sérstaklega þeim sem leggja spilin á borðið. Ef skrifin hefðu ekki verið undir dulnefni á sínum tíma og þau hefðu verið dregin upp á yfirborðið í dag, þá hefði það ekki verið nein fétt. Ef Þórður hefði ekki neitað fyrir skrifin fyrir mörgum árum, þá hefði málið verið afgreitt þá og gleymt í dag. Þórður hefur síðan þá skrifað á allt annan hátt og staðið fyrir allt önnur gildi en þessi skrif gefa til kynna. Ef Þórður hefði ekki verið dómharður í garð annarra hefði dómharkan í hans garð ekki verið eins mikil. Ef Þórður hefði ekki verið í framboði fyrir Samfylkinguna hefði vera hans á listanum ekki verið til jafn mikilla vandræða. Ef Þórður hefði ekki komið með „efsökun“ heldur afsökun sem fylgdi upplýsingum um breytt viðhorf án þess að réttlæta hegðunina með ungæðishætti, þá hefði málið verið auðveldara. Ef Þórður hefði ekki reynt að gefa til kynna að hann hefði verið yngri en hann í raun var, þá hefði málið verið auðveldara.

Þetta er því í raun eitt stórt almannatengslaklúður.

Öll vorum við einhvern tíma ung og vitlaus og við vitum að aðrir voru það líka. Öll vitum við að skrifin áttu að vera grín þó ósmekklegt sé og slíkt grín fór mikinn á þessum árum. En við lærðum sem betur fer flestir sem héldu að slíkt væri fyndið að hætta því og Þórður er gott dæmi um það, sem gerði hann að betri manni. Þórður hefur sýnt síðan með sínum skrifum allt annan mann sem hann hefði þá fengið að sýna í baráttunni. En úr því sem komið var hefði baráttan öll snúist um þetta mál fyrir hann og öll viðtöl farið í að svara fyrir það. Þess vegna var það hans mat að gefa frá sér þessa yfirlýsingu og færa athyglina annað fyrir flokkinn. Ég ímynda mér að ef Þórður hefði lagt spilin á borðið sjálfur í upphafi kosningabaráttunnar þá hefði þetta mál komið og farið á 24 tímum og jafnvel orðið tækifæri fyrir hann að tala um sín gildi í dag.

 

Tækifærin jafnast

 Ég sótti um daginn ráðstefnuna RIMC þar sem gervigreind eða AI var helsta umræðuefnið og hvernig þessi tækni hefur breytt og mun breyta markaðsmálum. Ég velti fyrir mér í kjölfarið hversu smeyk við mannfólkið erum oft við breytingar. Sérstaklega ef þær ógna tilvist okkar eða tilgangi á einhvern hátt.

 Að einhvers konar tækni eða sjálfvirkni breyti störfum og starfsumhverfi er ekkert nýtt. Það hófst strax með iðnbyltingunni á 18. öld í Bretlandi. Frá þeim tíma höfum við mannkynið lifað allt öðruvísi lífi, þar sem lífslíkur, lífsskilyrði og velmegun heimsins er í engu samhengi við tímann fyrir það. Upplýsing og menntun hefur aukist og tækifæri kynjanna eru mun jafnari. En á sama tíma höfum við líka sóðað út jörðina meira en nokkurn tíma áður, ásamt því að okkur hefur fjölgað óheyrilega. Það er því bæði hægt að benda á góða og slæma hluti sem tengjast þeim tæknibyltingum sem við höfum séð á þessum tíma.

 Hvort andleg heilsa hafi verið betri eða verri fyrir iðnbyltingu eða eftir er líklega erfitt að meta. Því þegar fólk rær öllum árum bara að því að lifa af, þá er ekki mikið spáð í andlega heilsu. Það þarf ekki að fara mikið lengra en eina öld aftur í tímann á Íslandi til að sjá að allur almenningur hafði nóg með að komast af.

 Nú á tímum samfélagsmiðla eru uppi miklar áhyggjur af andlegri heilsu sem tengjast þeirri pressu að vera sífellt tengdur við umheiminn. Það virðist vera að því betur sem fólk er tengt þeim mun meira er það einmana. Við sem erum eldri höfum sífellt meiri áhyggjur af andlegri heilsu barna og ungmenna og kennum að sjálfsögðu samfélagsmiðlunum um. Lífið var vissulega mun einfaldara hjá unglingum þegar ég var unglingur. Ef einhver ætlaði að hafa samband við mig var hringt í heimasímann og oftast svöruðu foreldrar mínir og hóuðu þá í mig. Ákveðið var að hittast á ákveðnum stað og á ákveðnum tíma sem maður mundi og mætti þar til að hitta vinina. Ef einhver kom til manns þá var bankað en ekki send skilaboð í eitthvað tæki um að viðkomandi væri fyrir utan. Að því leyti var því mun betra eftirlit með því með hverjum maður var og hvenær.

 En það var svo margt annað sem var ekki eins gott og í dag. Einelti var meira eins og hópefli fyrir þá sem stunduðu það og ekki einusinni til heiti yfir fyrirbærið einelti. Umræða um andlegan líðan var engin. Kennarar duttu í það með nemendum og aðstöðumunurinn og valdaójafnvægið sem þar var þótti ekkert hættulegur. Sveitaböll þar sem 16 ára unglingar voru ofurölvi með fullorðnu fólki enduðu mjög oft illa. Öskubakkar og sígarettur voru á öllum borðum í barnaafmælum fyrir fullorðna fólkið sem reykti yfir börnunum. Kynbundið áreiti og grín þótti eðlilegt ásamt rasískum ummælum. Samkynhneigð var sjúkdómur og ekkert mál var að hafa samfélagið þannig að gagnkynhneigt hvítt fólk tilheyrði og aðrir ekki. Allt þetta hafði eflaust slæm áhrif á andlega heilsu fjölda fólks og ungmenna. Bara ekki á fallega og vinsæla fólkið.

 Ég átti afa sem var áhugasamur um allar tækniframfarir og þegar internetið varð aðgengilegt almenningi árið 1993 man ég eftir því að hann sýndi mér þessa merkilegu uppfinningu í tölvunni sinni. Stað sem hægt væri að nálgast upplýsingar um alls konar utan tölvunnar. Þetta þótti mér áhugavert en skildi samt ekki hvernig þetta gæti orðið að einhverjum bisness þar sem allur aðgangur var ókeypis. Fletti samt upp á myndum af Pamelu Anderson og fannst það skemmtilegt. Afi taldi að upplýsingar væru viðskipti framtíðarinnar og hraðinn við að nálgast þær myndi margfaldast. Svo yrði slegist um með hvaða leiðum þær yrðu aðgengilegastar. Á þeim tíma spruttu líka upp vefsvæði sem voru eins konar samansafn og leiðir til að nálgast upplýsingar, kallaðar vefgáttir. Vefsvæði sem voru gluggi inn í heiminn þar til Google kom og breytti öllu og þá voru slík viðskipti ekki lengur verðmæt.

 Á ráðstefnunni stjórnaði Jón Örn Guðbjartsson umræðum í lok dags. Hann hóf umræðuna með því að segja sögu af því þegar hann var blaðamaður á DV í gamla daga og ritstjórinn boðaði alla inn í stórt herbergi til að sýna nýtt tækniundur sem myndi breyta því hvernig við deilum upplýsingum um allan aldur. Tækið var á stærð við þrjár þvottavélar og fólk horfði undrandi á ritsjórann og spurði. En hvað er þetta? Svarið var: Þetta er telefaxtæki.Faxið var leiðandi í því hvernig við deildum upplýsingum í fjölda ára og breytti heiminum. Einskonar ljósritunarvél sem var tengd í gengum símalínu og ljósritið prentaðist út annars staðar í heiminum og þar með var maður búinn að senda bréf á milli landa á nokkru sekúndum. En núna munum við ekki einu sinni hverju það breytti því email tók við og faxtækin fóru í geymsluna og þaðan í grendargám.

 Vefpósturinn breytti lífi okkar svo mikið að við áttum okkur ekki almennilega á því. Allt í einu urðu flest okkar samskipti skrifleg og eru enn þar sem messenger er helsta samskiptaleiðin. Nú fer ungt fólk í kvíðakast ef það er beðið um að hringja í einhvern. Símar eru ekki notaðir lengur til að hringja. Það er bara fyrir gamalt fók sem skilur ekki að fólk er upptekið og vill ekki láta ráðast inn í tíma sinn með slíkum hætti.

 Félagi minn sagði mér sögu fyrir nokkrum árum af spjalli sem hann átti við dóttur sína um að hann hafi sem unglingur átt pennavini sem hann kynntist í gegnum tímaritið Æskuna. Hann hafi skrifað hugsanir sínar á blað með penna, sett í umslag, keypt frímerki og sent pennavininum sem las bréfið. Pennavinurinn skrifaði sínar hugsanir á blað og sendi svo til baka. Nokkra daga tók að senda bréfin. Dóttirin hlustaði hissa á lýsinguna og fór svo inn í herbergið sitt. Nokkru síðar kom hún til baka, búin að hugsa þetta betur og spurði svo pabba sinn; Þegar þú varst að skrifa bréf með penna á pappír og senda. Hvernig gerðirðu linka? Þessi spurning er svo yndisleg og fær okkur eldri til að hlæja en fyrir þá sem yngri eru þá eru hlekkir svo eðlilegur hlutur að þeir hljóta alltaf að hafa verið til eins og að internetið hlýtur alltaf að hafa verið til.

 Sjálfur er ég lesblindur og forðaðist eins og ég gat að skrifa. Ég las bara námsbækur því það var svo mikil vinna að lesa að mér datt ekki í hug að lesa meira en ég þurfti. Samt komst ég í gegnum háskóla og náði góðum árangri í starfi. En þegar emailið kom, þá þurfti ég að hefja skrifleg samskipti við alla. Ég reyndi hvað ég gat að halda áfram að hringja í fólk og klára hlutina með talmáli en normið í samfélaginu og í viðskiptalífinu var ekki þannig lengur. Að samskipti skyldu breytast í að verða með skriflegum hætti var auðvitað mikil hagræðing, ekki síst fyrir viðtakandann sem las og svaraði þegar hann/hún var laus. Hagræðing sem fól í sér að hægt var að komast yfir mun meiri samskipti dag hvern heldur en t.d. með fundahaldi. Símtöl sem kröfðust þess að báðir væru lausir á sama tíma hættu. En fyrir mig þá breyttist annað. Ég þjálfaðist í að skrifa og öðlaðist meira sjálfstraust á því sviði. Svo mikið að fljótlega eftir það þá skrifaði ég tvær skáldsögur. Um leið þjálfaðist ég í að lesa og hef notið þess síðan.

 Þau sem gera mest úr því sem gervigreindin er að breyta eru þau sem þurfa að breyta sínu lífi mest út af gervigreind eða missa þá stöðu sem þau hafa í dag. Það eru nefnilega hálaunastörfin sem eru í hættu núna. Skapandi störf eins og ég er í til dæmis munu breytast mikið. Einnig þau sem vinna við að vera uppflettirit eins og lögfræðingar og margir læknar. Slíkt fólk með gott og þjálfað minni hefur í gegnum árhundruðin verið í sérflokki í samfélaginu og þegið fyrir það há laun. Það er ekki víst að slík störf verði í sama sérflokki og þau eru nú. Hugsanlega verður þekkingin í því að skipta um glugga verðmætari en að geta þulið upp einhvern lagabókstaf eða heyra einkenni og vita hvað sé að sjúklingnum. Það hræðir smiðinn ekki neitt en eflaust hræðir það lækninn og lögfræðinginn. 

 Stundum setja tæknibyltingar heiminn á hvolf og þá jafnast tækifærin. Það hefur gerst nokkrum sinnum síðan fyrsta iðnbyltingin hófst. Til dæmis urðu landeigendur skyndilega ekki þeir sem skiptu mestu máli þegar allir þustu til borganna til að vinna í verksmiðjum. Það var sárt fyrir forréttindafólk þess tíma sem bjó í glæsihúsum með þjónustufólk í öllum heimilisstörfum. Það sem er nýtt við þessa byltingu er að hún mun sjálfvirknivæða margt sem hálaunafólk gerir í dag en fyrri byltingar sjálfvirknivæddu það sem verkafólkið gerði.

 Í Formúlu 1 kemur öryggisbíllinn út þegar slys verða eða ef rignir of mikið. Þá missa fremstu bílar forskot sitt. Þegar keppnin byrjar aftur eiga allir jafnari möguleika. Þeir sem eru á réttu dekkjunum þá eða eru t.d. nýlega búnir að taka bensín fá annað tækifæri og enda oft á því að vinna keppnina þrátt fyrir að vera langt á eftir fremstu bílum þegar öryggisbíllinn kom út.

 Þetta á líka við í lífinu. Stundum koma tæknibyltingar sem jafna leikinn og allir þurfa að læra upp á nýtt. Aðlaga sig og tækifærin verða jöfn í smá stund. Þá skiptir máli hverjum tekst að laga sig hraðast að aðstæðunum og forskotið sem stórfyrirtæki eða einstaklingar hafa náð skiptir ekki lengur máli heldur hvað gert er í núinu. Nokia var með gríðarlegt forskot á farsímamarkaði þegar snjallsímar komu á markað. Nokia hélt áfram að einbeita sér að hafa símana litla, margar útgáfur og örugga í virkni. En heimurinn var að sækjast eftir meiri og þægilegri samskiptum, myndum og snertiskjám. Apple var með notendavænsta símann, breytti leiknum og bjó til markaðinn upp á nýtt. Búið var að breyta heiminum til framtíðar.

  Það er ekki tækniframförum að kenna að andleg heilsa ungs fólks sé á slæmum stað. Það er hvernig við notum tæknina og hvernig við tjáum okkur hvort við annað og heiminn sem er um að kenna. Málið er nefnilega að samfélagsmiðlar afhjúpuðu hvernig við tölum frekar en að breyta því. Það sem áður var sagt á kaffistofum er nú sjáanlegt öllum, líka börnunum okkar. 

 Tæknibyltingar munu alltaf breyta heiminum og kynslóðirnar breytast með, því lífið og tæknin eru samofin. Þeim tíma og þeirri orku sem við gjarnan notum í að þusa yfir tæknibreytingum er tvímælalaust betur varið í að sýna og segja okkar besta fólki, ástvinum okkar, að okkur þyki vænt um það.

 Gervigreindin mun breyta lífsgæðum okkar til langrar framtíðar og að sjálfsögðu borgum við toll af því eins og alltaf. Því ekkert er bara gott. Farandsölumenn fortíðar seldu fólki snákaolíu sem átti að vera allra meina bót. Nú hefur fólk aðgang að öllum upplýsingum heimsins og veit að ekkert er til sem bara er gott.

 Ég vona að mér takist að vera alltaf forvitinn og vera afinn sem kynni tæknibreytingar og aðrar samfélagsbreytingar fyrir barnabörnunum en ekki standa og öskra á skýin fyrir að allt sé að fara til fjandans og heimurinn hafi verið betri áður. 

 

 

Ég ætla að verða meira Beyoncé,

Ég var að hlusta á nýjustu plötu Beyoncé, Cowboy Carter. Platan er frábær en hún er líka mikil ádeila á kántrítónlist og hvernig slík tónlist hefur í gegnum tíðina jaðarsett svartar konur sérstaklega. Beyoncé er frá Texas og ólst upp við þessa jaðarsetningu frá tónlistarsenunni. En hvað gerði hún? Hún bjó til geggjaða kántríplötu og er að beyta heiminum og breyta sögunni. Hún tekur samtalið á leikvelli þeirra sem þurfa að heyra skilaboðin.

Ég fór þá að velta fyrir mér hvað hefur virkað og hvað ekki þegar við viljum breyta heiminum. Ein flottasta breyting sem hefur orðið á stöðu jaðarsetts hóps varð fyrir tilstuðlan gleðigöngunnar. Samkynhneigðir um allan heim komu út, gengu saman og gerðu það í gleði og fengu fólk með sér. Stóðu saman í gleðinni og nú hefur dæmið snúist við víðast hvar.

Konur höfðu á undan gert svipaða hluti með göngum, samstöðu og rauðum sokkum. Tónlistarsköpun og umræðu. Þetta náði í gegn og heimurinn breyttist. Flestir áttuðu sig. Sumstaðar hratt og sumstaðar hægt. Sumstaðar snérust kúgandi karlar til varna til að halda konum niðri en á flestum stöðum breyttust hlutirnir. Fyrir ungt fólk í dag er óhugsandi að hugsa sér hvernig hlutirnir voru fyrir aðeins 50 árum síðan þegar þessi bilting hófst. Ég man enn hvað mörgum þótti það ómögulegt að einstæð móðir yrði forseti á Íslandi árið 1980.

Svo höfum við ótal dæmi um það þegar við reynum að þvinga fólk til að skipta um skoðun með sniðgöngu eða ofbeldi. Það virðist sjaldan virka vel eða allavega hægar og verr. Nýlenduveldin reyndu það um allan heim í nokkur hundruð ár. Það hefur skilið eftir sig djúp sár. Flest vandamál heimsins í dag hvað varðar Mið-Austurlönd má rekja til þess tíma þegar Evrópa og Bandaríkin skiptu á milli sín gæðum þess heimshluta og þjöppuðu saman um leið íbúum þar til að líta á Vesturveldin sem kúgara.

Sniðganga hefur verið nokkuð notuð sem vopn, með viðskiptabönnum, útilokun frá íþróttakeppnum og fleiru. Rússar hafa verið í banni núna í nokkur ár. Það er skiljanlegt að við í Evrópu viljum ekki vinna með þjóð sem hagar sér eins og Rússar. En er það þjóðin sem hagar sér með þessum hætti eða eru það stjórnvöld? Erum við að grafa undan stjórnvöldum landsins með því að neita að eiga samskipti við Rússland? Eða erum við að þjappa Rússum saman? Erum við að hjálpa stjórnvöldum að sýna fram á að hinn vestræni heimur sé á móti Rússum?

Ég held að allir sem þekki mig viti hvar ég stend varðandi innrás Rússa í Úkraínu og þau verk sem undirstrika það.

Það sama á við um Ísrael. Ef við lokum á samtalið. Þá gerist bara eitt. Samtal helst áfram án okkar og án þess að rödd okkar heyrist og þá er einni röddinni færra sem talar fyrir mannúð. Einni rödd færra sem vill gera heiminn betri.

Þannig virkum við sem manneskjur. Ef við upplifum að það sé ráðist á okkur þá hugsum við ekki um það hvernig við getum orðið eins og sá sem ræðst á okkur vill að við verðum. Nei, við þjöppum okkur saman og hötum í sameiningu. Það er einmitt límið sem við færum stjórnvöldum í löndum sem beitt eru sniðgöngu. Þar þjappast allir saman gegn umheiminum og við lengjum í kúguninni.

Ég skil reiðina gagnvart þeim sem beita ofbeldi. En við þurfum að muna það að þegar t.d. stjórnvöld beita ofbeldi þá eru ekki endilega allir íbúar þess lands sammála því. En ef við sniðgöngum heila þjóð í stað þess að eiga samtal við þau þá sameinum við þau öll og það gæti tekið langan tíma að ná saman aftur.

Það hefði verið auðvelt fyrir Beyoncé að hata kántrí og neita að koma fram þar sem kántrílistamenn koma fram. En hún ákvað að gera akkúrat öfugt og breyta kántrí til framtíðar.

Ef við verðum öll aðeins meira Beyoncé þá verður heimurinn betri.

Reiði fólks í hlutfalli við stýrivexti

Ég hef verið hugsi yfir reiði fólks í samfélaginu undanfarið og því hve orðræðan verður sífellt harðari og harðari. Fyrir nokkrum árum voru nettröllin nokkur og þau röfluðu út í eitt og enginn hafði miklar áhyggjur af því. Þetta fólk dæmdi sig bara sjálft. En núna virðist stór hluti þjóðarinnar hafa breyst í einhvers konar nettröll. Það eru góðu nettröllin og vondu nettröllin. Þau góðu hika ekki við að drulla yfir fólk sem ekki er á sömu skoðun og það og þau vondu smætta minnihlutahópa. Eftir stendur þögla miðjan sem fer minnkandi. 

Ég átti spjall við rafvirkja sem viðraði áhyggjur sínar af þessu og hann hélt því fram að með því að fjölmiðlar hafi sameinast góðu nettröllunum sé verið að sameina ölll vondu nettröllin í reiði og fjölga þeim. Við þetta æsast góðu nettröllin enn meira upp og þá erum við komin með pólaríseringu sem sé hættuleg. Þetta þótti mér áhugaverð og góð skýring. Eiginlega ágætis lýsing á því sem er að gerast í Bandaríkjunum þar sem gjá myndaðist á milli valdhafa/fjölmiðla og stórs hluta almennings sem ákvað þá að maður eins og Trump væri góð hugmynd.

En svo átti ég spjall við Mörtu Maríu sem oft hefur verið mjög nösk á að taka hitastigið á samfélaginu. Hún var með þá kenningu að stýrivextir hafi valdið því að fólk hafi ekki haft efni á „fixinu“ sínu. Þetta þótti mér áhugavert. Því við erum flest einhvers konar fíklar. Fíkn okkar getur verið Tene-ferð tvisvar á ári. Kaupa skó reglulega. Eða kaupa fallega hluti fyrir heimilið og setja mynd á Instagram. Eða endurnýja bílinn á 2ja ára fresti, nú eða bara fara reglulega á gott fyllerí. Hjá mér er „fixið“ að hreyfa mig. En þegar fólk verður þunglynt yfir því að eiga ekki fyrir afborgunum af húsinu sínu er erfitt að skreppa bara í ræktina og vera hress. Það þekki ég frá því í 90´s þegar ég var í slíkri stöðu. Hver hefur sitt „fix“.

Það er nefnilega þannig að þegar „fixið“ er tekið af okkur, sama hvað það er, þá byggist upp pirringur og á endanum brjálumst við. Og þegar fíkillinn brjálast þá veit hann ekki alveg af hverju hann er brjálaður. Hann veit bara að hann er brjálaður og að það er glatað að vera brjálaður út í ekki neitt. Þess vegna þarf maður að finna eitthvað til að verða brjálaður út í. Þar liggur hundurinn grafinn. Allir fíklar sem eru með uppsafnaðan pirring yfir því að fá ekki „fixið“ sitt gera annað af þessu tvennu: Fara á AA fund til að ná spennunni út eða finna eitthvað til að rífast yfir til að réttlæta reiðina og síðan að detta í það. Og við sem fáum ekki fixið okkar en teljum okkur ekki fíkla við höfum engan stað til að losa út spennuna og lyklaborðskast á netinu er ein leið.

Nú er því netið fullt af reiðu fólki sem í mörgum tilfellum áttar sig ekki á hvaðan reiðin kemur. Vandamálið er oft bara að það hefur ekki efni á „fixinu“ sínu, áhyggjur af vanskilum, minnkandi kaupmáttur. Það finnur því reiðinni útrás á lyklaborðinu og hendist út á stafrænan vígvöll til að berjast og fá útrás fyrir uppsafnaða reiði. Þetta magnast svo upp og áður en við vitum af geisar stríð á netinu.

Svo erum við með bergmálshellana sem efla fólk enn frekar í að segja hvað sem er því þar virðast allir vera sammála. Þá fær fólk kjark til að segja sínar skoðanir opinberlega þó svo að það sé að segja hluti um aðra sem það myndi aldei segja með viðkomandi viðstadda í raunheimum.

Til viðbótar vorum við öll mikið heima og í netheimum í tvö ár og margir hafa haldið áfram að lifa meira í netheimum en raunheimum eftir það. Þarna hætti fólk að tilheyra fjölbreyttum hópum og fór að tilheyra sér líkara fólki og þeir sem hafa aðrar skoðanir eru bara óvinir þínir. Það er okkur nefnilega svo mikilvægt að tilheyra. 

Hvað er til ráða? Fyrir einstaklinginn sem er reiður gæti verið hugmynd að hugsa fyrst og pikka svo. Eða byrja í jóga, hreyfa sig, fara niður í fjöru og öskra. Taka sér frí á samfélagsmiðlum eða hugsa þegar maður sér einhvern segja einhverja vitleysu. Hugsanlega líður þessum einstaklingi bara illa og þessvegna er þessi fullyrðing svona hart orðuð. Svo þurfum við að muna að það er ekkert rifrildi nema a.m.k. tveir rífist og að það þarf ekki að svara öllum nettröllum. Því ef við gerum það ekki þá verða þau að steini og gleymast.

Vald fjölmiðla

Ég hef verið hugsi yfir því hvernig fjölmiðlar hafa talað um Söngvakeppnina síðustu viku. Allar fréttir hafa snúist um kosningaklúður, reiði á samfélagsmiðlum og að Ísland sé í „frjálsu falli“ í veðbönkum. Rasisma í garð Bashar og árásir á Heru Björk.

Enginn fjölmiðill hefur skrifað um að kona á sextugsaldri hafi verið að vinna Söngvakeppnina og sé á leiðinni að syngja á stærsta sjónvarpsviðburði veraldar. Þar sem hún er ekki að fara að syngja gamaldags ballöðu, hún er að fara að syngja danspopp. En konur verða gjarnan fyrir meiri aldursfordómum en karlar.

Enginn minnist á hversu merkilegt það sé að ung poppstjarna eins og Ásdís ákveði að Hera Björk sé rétta manneskjan til að skila laginu til áhorfenda og enginn minnist á það hvernig Hera skein skært á sviðinu í þessari erfiðu baráttu undir erfiðum kringumstæðum þar sem tæknimistök urðu í lokaflutningnum.

Enginn fjölmiðill virðist velta því fyrir sér að fólk hafi kosið hana vegna þess að hún gerði þetta frábærlega og sýndi að hún á eftir að gera okkur stolt enn eitt skiptið. Ekki heldur er skrifað um að ferill Heru Bjarkar er að taka nýjar hæðir svo seint á ævinni.

Ferill hennar hófst fyrir alvöru um fertugt þegar hún steig út úr bakröddum á stóra sviðinu árið 2009 þar sem hún keppti í dönsku undankeppni Eurovision og lenti í 2. sæti með lagið Someday. Ári síðar keppti hún svo fyrir hönd Íslands í rauðum kjól sem allir muna eftir. Síðan þá hefur hún farið um allan heim að syngja, sigrað stærstu söngvakeppni Suður-Ameríku og nú hefst enn einn nýr kafli.

Ég er að vísu ekki að segja satt og rétt frá, því einn fjölmiðill hefur gert þetta. Sá óvæntasti af þeim öllum. Það var fótboltaþátturinn Dr. Football sem valdi Heru sem mann vikunnar fyrir að „valdefla allar eldri konur landsins með þau skilaboð að allt sé hægt“.

Það vekur líka furðu mína að hinir keppendur úrslitanna fá heldur ekki umfjöllun um hvað þau stóðu sig vel. Ungu bræðurnir í VÆB eru stórkostlegar nýjar stjörnur með orku sem ekki oft hefur komið á sjónarsviðið, Sigga Ózk stórglæsileg með frábært lag eftir sig sjálfa og mætt í úrslit svo ung, annað árið í röð, og svo Aníta sem er nýfarin að syngja og kemur fram eins og Beyoncé á sviðinu full af orku. Meira að segja Bashar hefur bara fengið umfjöllun um það að hann hafi orðið fyrir rasima (sem er hræðilegt) en ekki hvað hann stóð sig vel og hveru skemmtilegur hann var þegar hann tók Rólegur kúreki með Einari Stefánssyni. Hversu hæfileikaríkur þessi maður er og hve heppin við erum að hafa fengið að kynnast honum í þessari keppni.

Það er eitt að fólk á samfélagsmiðlum taki afstöðu. Haldi með sínum og missi sig í lyklaborðskasti og dónaskap á netinu. En þegar fjölmiðlar sveiflast með með stórorðum yfirlýsingum og gleyma hlutverki sínu, þá er erfitt að ætlast til þess að umræðan á netinu verði viturleg. Því fólk veit að umræða á netinu er ábyrgðarlaus en það telur að fjölmiðlar séu ábyrgir og tekur það sem þar stendur trúanlegt og rétt.Ef enginn bendir á það sem er jákvætt og fallegt þá verður allt ljótt. Því „perception is reality“.

Þegar ég var ungur fjölmiðlamaður fór ég ekki alltaf vel með það vald sem fjölmiðlafólki er gefið. Svo fékk ég símtal frá konu sem tók mig á beinið í símanum yfir því hversu illa ég hafði farið með vald mitt sem fjölmiðlamaður. Ég byrjaði eins og allir hrokafullir ungir menn á því að réttlæta það sem ég gerði með því hversu vinsælt það var. En eftir nokkra umhugsun áttaði ég mig á því að ég var að skekkja raunveruleikann og valda skaða. Á þeim árum þegar ég rak fjölmiðla brýndi ég því ávallt fyrir þeim sem þar unnu að misnota ekki vald fjölmiðlanna og sýna öllum virðingu.

Ég skora á fjölmiðla núna, þegar rykið er fallið eftir ofsakeppni og dónaskap á samfélagsmiðlum um hver ætti að fara fyrir Ísland í Eurovision, að skoða niðurstöðuna með nýjum gleraugum. Gæti verið að það sé í þessu einhver önnur frétt en hefur verið að birtast? Er á ferðinni fallegt ævintýri sem skemmtilegt væri að fylgjast með þar sem drottning Eurovision er snúin aftur 14 árum síðar til að hrífa Evrópu með sér.

Höfundur er ekki hlutlaus og hefur ferðast með Heru um allan heim frá því 2010.

 

Ekki lenda á girðingunni

Það eru tvær leiðir til að takast á við vandamál. Önnur veldur því að allt verður auðvelt og fólk hópast saman við að leysa það. Hin leiðin (sem er algengari) er hræðslan við að mistakast. Í báðum tilfellum er drifkraftur og í báðum tilfellum ræðst fólk að vandamálinu, en með algjörlega sitthvora sýnina.

Ef andi vinnustaðar eða aðstæðna er þannig að fólk er drifið áfram af hræðslu við að mistakast, þá verður það varkárt og hrætt við að taka ákvarðanir. Aðrir eru ekki eins áhugasamir um að aðstoða við lausnina og líkurnar á góðri lausn minnka verulega. Ef andi vinnustaðar eða aðstæðna snýst um gleðina við að verkefni heppnist, þá er fólk óhrætt að taka ákvarðanir og sækist eftir því að vera með í að leysa verkefnið. Líkur á að málið leysist aukast verulega.

Sumir myndu segja að þetta væri munurinn á bjartsýni og svartsýni. En þetta er samt ekki það sama, þó þetta séu vissulega skildir hlutir.

Þar sem bannað er að gera mistök og fókusinn er ávallt á mistökin verður til menning þar sem drifkrafturinn snýst um að gera ekki mistök. Í sumum tilfellum er um líf og dauða að tefla og fólk telur það borga sig að drifkrafturinn snúist um að gera ekki mistök. Einnig er oft um að ræða verkefni þar sem möguleikinn er aðeins einn og allt undir. Ef það mistekst, þá er allt búið. Þá er þessi menning einnig skiljanleg. En samt verður hún til þess að auka líkur á mistökum, eða leiðir til ákvörðunarfælni og hik, sem eru mistök í sjálfu sér.

Þessi mennig er oft verulega hamlandi, því fólk sem er drifið áfram af hræðslu við mistök gerir ekki neitt – af því þá gerir það engin mistök. En að gera ekki neitt eru að sjálfsögðu mistök. Mistök eru hluti af lífinu og hluti af öllum framförum. Ef fólk er drifið áfram af gleðinni við að takast vel upp, þá getur það gert eitthvað stórkostlegt.

Ég var eitt sinn í þannig aðstæðum að það var stöðugt verið að minnast á það sem illa var gert en aldrei hrósað fyrir það sem vel var gert. Niðurstaðan gagnvart mér sjálfum var að eftir eitt ár gat ég ekki gert neitt, öll gleði var horfin og efinn hafði náð tökum á mér. Þetta gerðist hægt og rólega á löngum tíma, svolítið eins og hjá humarnum sem var í pottinum sem hitnaði jafnt og þétt þangað til fór að sjóða. Ég vissi ekki að ég væri að kafna fyrr en ég var orðin svo hræddur við að mistakast að ég þorði ekki að gera neitt. Það var búið að sá efanum í hausinn á mér og ég var orðin hræddur. Ég var ekki eins viss um að mér myndi takast vel upp og ég var áður. Ekki óalgent með íþróttafóllk sem er að spila fyrir þjóð sína eða söngvara sem eru að fara í Eurovision á tímum samfélgsmiðla þar sem allir eru sérfræðingar og umræðan er verulega óvægin.

Að einbeita sér að því að verkin munu heppnast en ekki mistakast er afstaða sem ég tel vera eina þá mikilvægustu til að ná árangri. Í vinnu, í íþróttum, í viðskiptum, skóla, í samskiptum og bara í lífinu sjálfu. Það þýðir ekki að maður geti gengið um dreyminn og óábyrgur. Það þýðir bara að drifkrafturinn á að vera gleðin við að takast ætlunarverkið. Ef við náum því, þá er hægt að skora. Ef drifkrafturinn er óttinn við mistök, þá eru meiri líkur á að skjóta framhjá. Því þá erum við farin að efast.

Þau sem eru drifin áfram af gleðinni við að takast vel upp elska að glíma við vandamál. Því þau verða bjartsýn og hlakka til gleðinnar sem fylgir því að leysa málin. En þeir sem eru drifnir áfram af því að gera ekki mistök finna fyrir kvíða við að takast á við vandamál. Því hræðslan við að gera mistök býr ekki til eftrvæntingu við að takast á við verkefnið. Dæmi um þetta er svokallaður prófskrekkur, sem margir eru þjakaðir af. Þar tekur kvíðinn völdin sem minnkar verulega líkurnar á því að ná prófinu. Eða fólk sem fer í atvinnuviðtal með þá hugmynd að gera engin mistök til að missa ekki af starfinu í stað þess að mæta til að landastarfinu og fá þar af leiðandi vinnuna.

Ég man þegar ég var að byrja í fallhlífastökki þá sagði Þór Jón sem var að kenna mér: „Þegar þú hefur opnað fallhlífina og sérð girðingu, ekki horfa á girðinguna því þá lendirðu á henni. Horfðu á staðinn sem þú ætlar að lenda á en ekki þann sem þú ætlar ekki að lenda á.“ Það voru góð ráð og ég lenti aldrei á girðingu. Og þetta ráð á við um allt í lífinu. Þegar ég stökk út úr flugvélinni hugsaði ég um hvernig ég ætlaði að hreyfa mig á leiðinni niður og hvar ég ætlaði að lenda – en ekki hvort ég myndi klúðra því að opna fallhlífina og hvar ég ætlaði ekki að lenda. Það hefði verið mjög aftrandi.

Ef maður einbeitir sér að árangrinum sem maður ætlar sér að ná, þá eru meiri líkur á að ná honum. Ekki einbeita þér að því hvert þú ætlar ekki, því þá endarðu þar.

Auðvitað sýður upp úr!

Aðgerðaleysi stjórnvalda í málefnum fíknisjúkra hefur verið svo gengdarlaust nú árum og áratugum saman að á einhverjum tímapunki hlaut að sjóða upp úr. Virðingarleysi og/eða fávisku virðist vera um að kenna. Meira og minna allar götur frá 1956 þegar Guðni afabróðir minn ásamt fleirum stóðu fyrir því að AA samtökin hæfu starfsemi á Íslandi, föstudaginn langa, hefur allt er við kemur sjúkdómnum verið sett í hendurnar á áhugasamtökum við að leysa þetta margslungna og erfiða heilbrigðisvandamál.

Niðurstaðan er biðlisti þar sem fjöldi manns lætur lífið árlega á meðan beðið er eftir hjálpinni sem fólkið hefur sóst eftir. Troðningur á bráðamóttöku þar sem sama fólk og er á biðlistanum er að reyna að sækja sér aðstoð vegna alls þess vanda sem er fylgisfiskur neyslu. Full fangelsi af fólki sem brýtur af sér í geðrofi, með skert siðferði eftir langvarandi neyslu eða í neyð til að redda sér næsta skammti. Brotnar fjölskyldur, vanrækt börn, foreldrar, makar og systkini með áfallastreituröskun og jafnvel óvinnufær eftir langvarandi álag og áhyggjur ásamt öðrum fórnarlömbum þeirra sem verða fyrir barðinu á fólki í óstjórn. Þannig erfist sjúkdómurinn enn frekar á milli kynslóða og vítahringurinn er aldrei rofinn.

En af hverju hættir þetta fólk ekki bara að nota og lætur sér að kenningu verða að vera á þessum hræðilega biðlista. Svarið er einfalt. Á meðan fíknin er við stjórnvölin þá ræður fólkið ekki við það. Fíknin stjórnar. Fólkið þarf læknisaðstoð á meðan eitrið er að yfirgefa líkamann. Það tekur á, það tekur tíma og það er í mörgum tilfellum lífshættulegt að hætta án þess að vera trappaður niður. Það er ekkert grín þegar fólk sem hefur verið langt leitt hættir að taka inn eitrið sitt. Fólk þarf því skjól og aðstoð til brjóta upp sín munstur, slökkva á ranghugmyndunum, læra að lifa lífinu á annan hátt og vinna í sínum áföllum.

Kröfur aðstandenda og fíknisjúkra eru ekki miklar. Einungis að heilbrigðiskerfið viðurkenni að sjúkdómurinn sé alvöru sjúkdómur og taki þar af leiðandi ábyrgð á honum eins og öðrum sjúkdómum. Að fólk geti fengið aðstoð þegar það þarf og vill. Að þurfa ekki að bíða heimilislaust mánuðum saman og vonandi lifa af.

Heilbrigðisráðherra hefur nýlega svarað fyrirspurn varðandi biðlistann á Alþingi. Þar var leikur að tölum á ferðinni um að biðlistinn væri styttri þar sem fólk væri í auknum mæli boðið að vera á göngudeild til að þurfa ekki að bíða á biðlistanum. Göngudeildin er engin lausn fyrir fólkið sem er á þessum langa biðlista. Veikasta fólkið er einmitt sama fólkið og þarf að bíða lengst. Það er fólkið sem er að deyja. Einnig gaf heilbrigðisráðherra upp meðalbið fólks eftir meðferð. Þar er líka verið að leika sér með tölfræði til að breiða yfir vandamálið. Þar sem yngsta fólkið er í forgangi ásamt fólki sem er að koma í fyrsta sinn til að leita sér aðstoðar. Það dregur að sjálfsögðu lengd biðarinnar niður að meðaltali. Einstaklingur sem er að koma eftir að hafa ekki náð að halda sér í bata og er eldri en 25 ára, þarf að bíða lengi eftir aðstoðinni. Fólk hefur undanfarið verið að bíða allt frá 6 mánuðum upp í 12 mánuði eftir innlögn. Fólk sem er í lífshættulegum aðstæðum og er ekki eitthvað meðaltal. Sumir bíða stutt og aðrir mjög lengi. Meðalbiðlengd gerir ekkert fyrir þann sem þarf að bíða yfir ár.Það er bið þeirra sem ekki eru á forgangslistanum sem fólk er að kvarta yfir. Ekki einhverju meðalltali og talnaleikfimi. Fólk sem er á biðlistanum er ekki fært um að standa upp fyrir sínum réttindum eða nokkuð annað. Þetta fólk er of veikt til að geta hugsað um annað en að komast í gegnum daginn á meðan það bíður eftir aðstoð. Þetta fólk er utan samfélagsins á meðan það er úti að þjást.

Fólkið á biðlistanum er búandi á götunni eða í gistiskýli við hræðilegar aðstæður. En gistiskýlið kostar einmitt meira í rekstri á hvern einstakling heldur en t.d. rekstur meðferðarstöðvarinnar í Krýsuvík. Það er því dýrara að hýsa fólkið á biðlistanum en að hjálpa þeim sem er ótrúleg staðreynd. Sumir eru heppnir og fá að búa inni á fjölskyldumeðlimum og hertaka því þeirra líf á meðan. Allir aðstandendur bíða í von og ótta um að sjúklingurinn lifi af og komist sem fyrst inn til að sækja sér hjálp.

Nú er kominn tími á að stjórnvöld átti sig á stærð vandamálsins. Átti sig á því að með því að sinna þessum sjúkdómi eins og öðrum sjúkdómum þá mun það skila sér margfalt til baka til samfélagsins. Bæði fjárhagslega og í meiri lífsgæðum fyrir alla, hvort sem fólk er haldið sjúkdómnum eða ekki. Því alkóhólisti í bata er frábær þjóðfélagsþegn sem bætir sitt umhverfi, en alkóhólisti í neyslu er mjög dýr samfélaginu og skemmir sitt umhverfi.

Ég er staðráðinn í að mæta á mótmæli sem SAF – Samtök Aðstandenda og Fíknisjúkra ætla að standa fyrir á Austurvelli laugardaginn 9. desember kl. 13:00. Því það er tími til kominn að þessi sjúkdómur verði sýnilegur og samþykktur í samfélagi þar sem allir eiga að tilheyra og allir eiga að fá að lifa mannsæmandi lífi en ekki við útskúfun og skömm.

Það þarf að ná fólki með sér

Ég hef eins og allir fylgst með Ásgeiri Jónssyni seðlabankastjóra kynna hverja vaxtahækkunina á fætur annarri og séð viðtölin við hann á eftir. Hann hefur yfirleitt verið nokkkuð skýr um það af hverju hækka þurfi vextina og hvert vandamálið er. Hann hefur einnig verið skýr um það að verkefnið að ná niður verðbólgunni sé samvinnuverkefni stjórnvalda, fyrirtækja og launþega. Að sama skapi hefur hann verið skýr um hlutverk Seðlabankans og að vextir séu eitt af fáum stýritækjum sem bankinn hefur til að hafa áhrif á verðbólguna. Til viðbótar hefur hann verið mjög skýr um það að honum finnist eins og bankinn sé einn í því verkefni að vinna bug á verðbólgunni og að stjórnvöld, fyrirtæki og fólkið í landinu sé ekki að spila með.

Nú eftir þennan langa tíma er hann farinn að hljóma eins og bitur og pirraður stjórnandi. Það er yfirleitt merki um að hann sé orðinn of þreyttur á verkefninu. Bitur og þreyttur stjórnandi fær engan með sér og er bara fyrir. Ég þekki það sjálfur af eigin reynslu að hafa endað á þeim stað að vera bitur og þreyttur í starfi og finnast aðrir ekki vera að leggjast með mér á árarnar. En sem betur fer var ég með fólk í kringum mig sem benti mér á staðreyndir og að ég þyrfti að gera breytingar ef ég ætlaði að ná fólki með mér.

Ásgeir virðist vera núna á þeim stað að hann þarf að endurskoða hvernig hann tjáir sig ef hann ætlar að ná fólki með sér. Setningar eins og “ef kjarasamningar fara illa” eru ekki góð leið til að tjá sig ef maður vill að ná verkaðlýðshreyfingunni með sér. Enda hefur komið í ljós að þessi talsmáti fór öfugt ofan í fólk á þeim bænum. Kvartið yfir tásumyndunum á sínum tíma var fyndið en á sama tíma pirrandi fyrir þau sem voru búin að safna fyrir sólarlandaferðinni sinni að vera svo kennt um það að lán allra landsmanna myndu hækka.

Það er mikil kúnst að benda fólki á að það þurfi að breyta hegðun eða sætta sig við að hlutirnir hafi breyst án þess að fá fólk upp á móti sér. Mín reynsla sem stjórnandi er að ef fólki misbýður fær  maður það í andlitið og þá skiptir engu máli þó hagsmunir allra séu að veði. Tilfinningar eru alltaf sterkari en skynsemin.

Ef seðlabankastjóri ætlar að ná árangri í baráttu sinni þarf hann að gera sér grein fyrir að það þarf að höfða til tilfinninga og skynsemi og að það er ekki hægt að höfða til tilfinninga með skynsemisrökum. Einnig að það virkar alltaf öfugt að ráðast að fólki eða móðga það þó svo að það sé gert með skynsemisrökum.

Það er því nauðsynlegt að hugsa fyrst og tala svo. Það er nauðsynlegt að tala af hlutleysi og með sterkum rökum. Það er nauðsynlegt að segja alltaf satt og láta ekki standa sig að því að fegra sannleikann því þá fer traustið. Ekki halda því fram að laun hafi hvergi verið hækkuð í verðbólgunni nema á Íslandi ef það er ekki rétt. Betra væri því að tala um að laun hafi ekki verið hækkuð eins mikið eða jafn hratt á flestum stöðum. Einnig er matsatriði hvað þýðir að kjarasamningar fari illa. Fyrir suma þýðir það að engar hækkanir verði, fyrir aðra að þær verið of miklar. Betra hefði verið að segja að “ef laun hér verða hækkuð umfram það sem efnahagslífið þolir…” eða eitthvað annað á mannamáli. Hótanir virka alltaf illa og ef fólk upplifir að sér sé hótað þá snýst það yfirleitt gegn sínum eigin hagsmunum.

Það er rétt hjá Ásgeiri að hugsunarháttur víðsvegar í Evrópu, sem og á hinum Norðurlöndunum, er öðruvísi á vinnumarkaði gagnvart því að ná niður verðbólgunni. Það er líka rétt að vinnumarkaðurinn og stjórnvöld spiluðu betur með á flestum stöðum í að ná henni niður enda hefur það gengið betur. Það er líka rétt hjá honum að Seðlabankinn er mjög einn í þessu verkefni. Það sem verra er er að með þessum talsmáta eru meiri líkur á því að hann verði áfram einn í verkefninu en ekki. Það er því óskynsamlegt að tala með þessum hætti þó rökin fyrir því sem sagt er séu byggð á skynsemi.

Við ættum öll að vera búin að læra af því að sú pólarisering sem hefur verið í samfélaginu er engum til góðs. Að kalla atvinnurekendur “arðræningja” eins og sumir verkalýðsforingjar hafa gert er ekki fallegt og ósanngjarnt en það er líka ekki fallegt og ósanngjarnt að gera vinnandi fólk að sökudólgum fyrir verðbólgunni. Ef hlutir eiga að fara vel þarf fólk að vinna saman. Því þarf seðlabankastjóri að sitja á pirringi sínum og vera hlutlausari í tali og muna að hann hefur bara þau stjórntæki sem bankanum voru gefin og að hann þarf að halda sig við þau. Þá eru meiri líkur á að ró náist. Það hefur sýnt sig að þessi aðferð virkar ekki. Pirraði kallinn klæðir ekki svo vel gefinn mann sem Ásgeir er.